Estadio Verónica Boquete – San Lázaro porta 15

a
M

ACTUALIDADe SD COMPOSTELA

Entrevista a Jose Sandá

por | Jul 14, 2021

  • Comecemos polo principio imos ir a raíz da idea, ¿a quen se lle ocorreu? E ¿que foi o primeiro que pensaches cando cho propuxeron?
  • Ocorreuselle a Amador. Eu sempre tiven as ganas de facer esa ruta, de feito xa fixera algún tramo corrrendo e cando mo comentou eu dixen… Apúntome! 
  • Unha vez aceptado o reto e llo contactes aos teus familiares e amigos ¿Que che dixeron? E cando llo contestes aos compañeiros de equipo, ¿Como o tomaron?
  • Os meus amigos dinme que estou tolo! e os compañeiros de equipo  dinme que é un reto moi bonito e que nós imos a conseguilo. 
  • O importante destos retos e a motivación persoal pero ¿tiñades algunha outra motivación de fondo? Quizáis algunha asocioación benefica ou algún patrocinador. E, no teu caso, ¿que te motivou a facelo? ¿Tomachelo máis como un reto individual ou colectivo?
  • Eu non tiña ningunha motivación en especial, aínda que pensaba que non estaba preparado  para esas distancias. O que si tiña claro era que se Amador me dicía de facelo era por que confiaba en min e entón tomeino como un reto colectivo como equipo xa que tiña ganas facer algo grande de forma grupal por ter moi boa relación cos compañeiros..
  • Imaxino que a organización dun evento destas dimensións non é fácil, non falo só de elexir data ou de repartir os tramos, tamén da preparación a nivel físico, mental e de alimentación. ¿Seguiches algunha estratexia específica?
  • A organizacion estivo moito en mans do mister pero é certo que eu fun nos tempos libres a recoñecer os tramos. O meu maior medo era perderme xa que sabía que a sinalización era escasa.
  • Unha vez chegado o día e te ves en Malpica, de noite, e tes que saír no medio da oscuridade por un terreo inestable e maiormente descoñecido ¿Que se che pasa pola cabeza? 
  • Si, cando chegei a Malpica non me atopaba moi ben, ese día, de feito tomei un paracetamol.. Doíame o corpo e estaba nervioso… Dixen eu «para donde carallo imos» pero tras o primeiro tramo as sensacións foron boas.
  • Según iades avanzando o cansancio íase apoderando de vos, iso quizáis fixo que te olvidaras da motivación inicial e chegara a frustación ¿En algún momento pensaches en deixalo? Ou en algún momento sentiches que o corpo respondía pero a mente non, ou ao revés? De ser así, ¿como recuperaches a motivación?
  • Na metade do traxecto máis que cansancio muscular o que pesaba era o feito de non durmir e saber que faltaba un día enteiro por diante. Por iso apoíabame nos compañeiros que animaban e nos dicían que eso xa estaba feito, mais eu sabía que non era verdade.. Pero non son unha persona de tirar a toalla, aprendín a sufrir cos adestramentos.
  • Aínda que só corriades cinco atletas, había compañeiros de equipo e amigos apoiandovos, algúns presencialmente e outros a través das redes sociais. ¿Notabades ese apollo cando estabas sós subindo una costa ou no medio dunha praia?
  • Notouse moito o apoio dos compañeiros que estiveron con nós no reto.. Xa que te animaban con risas, palabras motivadoras e movían os coches para trasladarnos e incluso nos buscaban onde se situaba o seguinte relevo… Detalles que axudan moito cando a un lle quedan poucos folgos. 
  • Todos sodes grandes deportistas e seguro que tivestes que afrontar retos moi esixentes nas vosas carreiras pero ¿Algún similar a este anteriormente?
  • Non, eu reto coma este nunca o afrontei xa que dependía de máis xente e non tiña «volta atrás» ..sentía a responsabilidade a nivel equipo de non fallarlle aos meus compañeiros. 
  • Dende logo que a experiencia non a ides olvidar e cada un de vos se quedará con pequenas anedotas que non esqueceredes, tanto boas como non tan boas ¿Que foi o mellor? ¿e o que cambiarias? 
  • Os mellores momentos foron os tramos da noite..e as chegadas a dar o relevo xa que todos te recibían con moito apoio..eu non cambiaría nada.
  • E por último, ¿Con que te quedas? ¿Que foi para ti a maior aprendizaxe desde reto?
  • A miña aprendizaxe foi relativa á importancia do estado anímico e da positividade dun grupo , así como de un mesmo, para afrontar os retos, tanto deportivos como na vida persoal.

Redactado por Nuria Mejuto

Otros contenidos de la misma autora

Entrevista a Amador Pena

Comecemos polo principio imos ir a raíz da idea, ¿a quen se lle ocorreu? E ¿que foi o primeiro que pensaches cando cho propuxeron? Pois a idea partir partir, partiu de min, porque teño moita relación coa costa da morte, aprendín a camiñar nela, pero o que máis...

Entrevista a Damián Espasandín

Comecemos polo principio imos ir a raíz da idea, ¿a quen se lle ocorreu? E ¿que foi o primeiro que pensaches cando cho propuxeron? A idea de formar un equipo para competir ocurriuselle a Amador despois de ver este sistema nas redes e a outro equipo que o intentara...

2 Comentarios

  1. Bart

    Que grande A Bala de Bama( ainda que eu chamolle,o Rubio de Bama)

    Responder
  2. Bart

    Que grande Sandá!!! Acordate que quedará grabado para sempre que fostes os primeiros en conseguir semejante RETO.

    Responder

Dejar una respuesta a Bart Cancelar la respuesta

Tu dirección de correo electrónico no será publicada. Los campos obligatorios están marcados con *

Este sitio usa Akismet para reducir el spam. Aprende cómo se procesan los datos de tus comentarios.