- Comecemos polo principio imos ir a raíz da idea, ¿a quen se lle ocorreu? E ¿que foi o primeiro que pensaches cando cho propuxeron?
- A idea foi do alma máter da SD Compostela Atletismo que é Amador Pena. O día que o propuxo eu penso que fun o primeiro en aceptar o reto. E máis nun ano no que hai moi poucas competicións e axuda a manter a motivación ter algo no horizonte.
- Unha vez aceptado o reto e llo contactes aos teus familiares e amigos ¿Que che dixeron? E cando llo contestes aos compañeiros de equipo, ¿Como o tomaron?
- Recibimos motivos ánimos de coñecidos e familiares pero siempre estaban as palabras: “estados tolos!” Pero iso foi unha das causas que mais nos animo a levalo adiante. A destacar a calidade humana das personas que nos xuntamos para levar a cabo esto.
- O importante destos retos e a motivación persoal pero ¿tiñades algunha outra motivación de fondo? Quizáis algunha asocioación benefica ou algún patrocinador. E, no teu caso, ¿que te motivou a facelo? ¿Tomachelo máis como un reto individual ou colectivo?
- Corrín moitos tramos coa camiseta dunha rapaciña de Pontevedra, Lúa, que sofre una enfermidade rara que se chama artogripose.
- Unha vez chegado o día e te ves en Malpica, de noite, e tes que saír no medio da oscuridade por un terreo inestable e maiormente descoñecido ¿Que se che pasa pola cabeza?
- O momento mais duro foi antes de saír, cando estábamos ceando en Malpica e ver como estaba caendo a noite, entón veñenseche a cabeza cousas como: “UFF, na que me metín!” Pero unha vez arrancamos, todo para adiante!
- Según iades avanzando o cansancio íase apoderando de vos, iso quizáis fixo que te olvidaras da motivación inicial e chegara a frustación ¿En algún momento pensaches en deixalo? Ou en algún momento sentiches que o corpo respondía pero a mente non, ou ao revés? De ser así, ¿como recuperaches a motivación?
- Lúa envioume mensaxes de animo e a min, esas mensaxes de ánimo, poñiaas en subidas difíciles, e dábanme formas para seguir, pegabanche un subidón mol grande! E en ningún momento se nos paso sola cabeza a idea de abandoar. Nin no momento en que dous compañeritos tiveron uns problemiñas, cabeza fría, e se toca correr máis pois máis km pero abandonar nunca.
- E por último, ¿Con que te quedas? ¿Que foi para ti a maior aprendizaxe desde reto?
- O mellor foi ao rematar cando estávamos todolos atletas con dores por todolos lados pero xa estábamos falando de meternos na seguinte e buscar outro reto deste calibre. Pero por encima de todo destacar a calidad humana desde grupo de personas que en ningún momento hubo un mal gesto sin una mala palabra sin nada de nada.
Que grande Jordi y la historia de Lúa….un mas!!!!